Heksenblog

Dagboek van een heks. Maar alleen als ik iets te vertellen heb :o)

7.4.06

Knieenmagie

Ik heb zonet mijn derde ritueel in drie weken tijd achter de rug. Amai, ik heb nog nooit zo vaak rituelen gedaan als nu. Maar ik doe ze niet zomaar hoor, ik had telkens een erg goede reden: twee weken geleden was het feest van Ostara, vorige week mijn samenwoningsritueel, vandaag magie voor mijn knieën.

Vorig jaar hadden we eens een heksenfles gemaakt in de groep, en ik vond dat een bijzonder krachtige manier van magie: heel tastbaar, heel zichtbaar, heel sterk... Ik heb nu al maanden last van mijn knieën, ik mag/kan al maanden niet meer hardlopen, en ik verlang er ontzettend naar. Ik wil opnieuw gaan lopen, mijn lichaam en geest hebben het nodig, en bovendien wil ik mijn conditie opnieuw op peil krijgen voor ik met B. de bergen van Corsica in trek in het begin van de zomer. Ik doe nu kine, maar ik heb er geen zicht op. Hij zegt steeds maar dat ik gauw weer zal kunnen lopen, maar hij wil er natuurlijk geen tijd op plakken... Dus besloot ik de magie van een heksenfles te gebruiken, zodat ik binnen twee weken weer kan lopen.

Ik deed weer de hele rimram (het voelt steeds beter aan, die cirkel en die elementen enzo, en zo kan ik ook beter mijn energie richten naar wat echt van belang is). Dan heb ik een hele tijd zitten tekenen met kleurpotloden: ik, lopend, met gezonde knieën, soepele gewrichten, een sterk skelet, krachtige spieren en natuurlijk een onzettend grote glimlach op mijn gezicht. Het was jaaaaren geleden dat ik nog echt getekend had, het voelde wat vreemd aan en tegelijk zo vertrouwd, maar het was alleszins een intense ervaring... Als "vervaldatum" schreef ik 22/04/2006 op de achterkant van de tekening. Ik stopte ze in de fles, gaf het kracht met wierook (lucht), kaarsvet (vuur), water (duh!) en aarde (jep...). Ik gaf het mijn eigen energie via mijn adem en duwde er de stop op. Ik bond de fles met rode wol en knopen. Daarna bedankte ik de elementen en sloot ik de cirkel.

En nu staat de fles op de kast, goed in het zicht. En ik zit met een gigantische smile op mijn gezicht. Want ik weet dat het gaat werken, en ik weet dat ik over twee weken dus weer zal gaan lopen. Man man man, ga ik daarvan genieten! Ik zal rustig moeten beginnen, heel traag opbouwen, maar dat kan me geen barst schelen, zolang ik maar loop! Joepie!!!

1 Comments:

Blogger Edda Baert said...

en hoe is het nu, een jaar later?

13:38  

Post a Comment

<< Home