De toekomst voorspeld

"Wie had dat een aantal jaar terug kunnen denken, dat alles zo zou lopen?" schreef Nathalie als comment op mijn vorige post.

Wel, ik wist natuurlijk niet wat er PRECIES zou komen, en ik heb mijn leven niet geleid OM het voorspelde te laten uitkomen, integendeel, maar er is mij wel degelijk een voorspelling gedaan een aantal jaren geleden, die eigenlijk zowat helemaal is uitgekomen.

Normaal gezien ben ik niet zo'n voorstander van toekomstvoorspellingen. Ik heb ze liever niet. Ik hoef niet te weten wat er in mijn toekomst ligt, al was het maar om de angst dat ik er dan naar zou leven. Ik hou het liever op een blanco blad dat ik zelf mag invullen.

Een paar jaar geleden was ik met een vriendin gewoon gezellig aan het kletsen over de toekomst, en dat ik toch wel benieuwd was wie mijn grote liefde zou blijven, met wat voor iemand ik het grootste gedeelte van mijn leven zou doorbrengen. Tot mijn grote verbazing antwoordde ze. Ik zou de liefde van mijn leven ontmoeten tussen mijn 28ste en mijn 30ste. Het zou een man zijn, die groter is dan ik, vrij breed, met kort donker haar, en er was iets met een blauw of een zwart tapijt. Vooral dat tapijt vond ik vrij hilarisch eigenlijk, en ik lachte het hele gebeuren weg. Toch bleef het hangen, en hoewel ik er nooit naar leefde of er rekening mee hield, onthield ik het wel, en dacht ik geregeld aan haar woorden terug.

Ik was een jaar of 24 op dat moment, en 28 leek me nog heel erg ver weg, bijna onbereikbaar. Een jaar later begon ik een relatie met Mieke, die drie jaar duurde, tot vlak voor mijn 28ste verjaardag. Toeval hoor, ik heb haar echt doodgraag gezien, maar onze relatie was gewoon op. Ik wilde al terug naar Corsica van toen ik er als 16-jarig meisje met de scouts was geweest, dus schreef ik me meteen in voor een groepsreis met Anders Reizen. Al mijn vrienden voorspelden me dat ik met een lief zou thuiskomen, maar ik geloofde daar niets van. Ik had nog helemaal geen behoefte aan een nieuwe relatie, ik wilde liefst eerst nog even alleen zijn. Maar wat denk je: al van dag één klikte het bijzonder goed met Bert, en drie dagen later waren we al een koppel.

En ja hoor, je raadt het al: ik was 28,5 jaar oud, Bert is groter en breder dan ik, en heeft kort donkerblond haar. Ik dacht nog niet meteen aan die voorspelling, maar toen we nog maar net samen waren besefte ik al dat hij de man van mijn leven was. Het voelde zo aan, van in het begin. Dat gevoel had ik nog nooit gehad, die zekerheid, die overtuiging,... Heerlijk. Pas na een paar weken dacht ik plots aan die voorspelling van vele jaren geleden. Ik keek ernaar uit om zijn kamer thuis te zien, ik moest weten of er een tapijt lag. Toen ik eindelijk eens bij hem thuis terecht kwam, liet hij me zijn kamer en zijn bureau zien. En in zijn bureau lag... lichtblauw tapijt...

Tja, sorry, maar ik kan het gewoon niet negeren, dit is allemaal een beetje teveel toeval om het nog toeval te noemen. Doet dat er nu toe? Nee. Ik laat er nog altijd niet mijn leven door leiden. Ik WEET al, ik VOEL al, dat Bert de man van mijn leven is (we zijn nu bijna twee jaar samen intussen), daar heb ik echt die voorspelling niet voor nodig. Maar ik vind het toch wel een grappig verhaal :o)

Spiritueel fietsen in de Achterhoek

Vorig weekend was ik van donderdag tot zondag in de Achterhoek (Nederland, kanten van Zutphen) met mijn vriend, mijn schoonouders en mijn schoonbroer op fietsweekend. Niets spiritueels aan, zou je denken... en toch...

De natuur is er zo overdonderend, vooral omdat ik het niet verwacht had, en nu in de lente zo mooi groen en weelderig, dat ik vaak het gevoel had dat de natuur tot me sprak, dat ik naar de bomen en planten kon reiken met mijn bewustzijn en dat zij mij tegemoet kwamen. Een soort van energie-uitwisseling, eigenlijk, ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. Ik reed dus vaak volkomen euforisch door de lanen en velden, helemaal vol van die groene energie van moeder aarde.

In Laren, bij Lochem, vind je de dikste eik van Nederland, en toen ik de bordjes zag, wilde ik daar per se naar gaan kijken natuurlijk. En ik ben blij dat ik er geweest ben, hij is ontzettend indrukwekkend. Hij moet zo'n 430-440 jaar oud zijn. Onderaan zie je dat hij zowat volledig is uitgehold en misschien niet zo gezond meer is, maar hij blijft fantastisch indrukwekkend. Wat een kanjer. Wat een grootsheid. Prachtig om oog in oog te staan met een levend wezen dat al zoveel eeuwen heeft doorstaan...

Zondag kwamen we, eerder bij toeval, terecht bij Uitspanning De Witte Wieven. Leuk. Overal heksenpoppen, de legende kan je lezen op de menukaart, en ze hebben een winkeltje met allerlei wittewievenspulletjes. Als heks voelde ik me geroepen om het heksendrankje te proberen, maar dat was zo mierzoet dat ik het echt niet binnen kreeg. Dat het helgroen was, daar stoorde me ik nog niet aan, zoiets had ik wel verwacht. Ik heb een lekkere Wittewievenkoek gekocht en een oranje Senseokopje met een Witte Wief op. Zulke plekken zijn... tja... leuke dingen voor de mensen, maar behalve de legende zelf eigenlijk van weinig waarde. Gewoon leuk.

Het was een heerlijk weekend, volstrekt ontspannen wat rondfietsen, soms eens afstappen om wat rond te kijken of een molen te bezoeken ofzo, gezellig picknicken langs de weg, in aangenaam gezelschap... Zulke weekends mogen er nog zijn!

PFI Conference 2007

Zaterdag ben ik voor het eerst meegegaan naar de Conference van de Pagan Federation International in Lunteren, Nederland. Het was een heerlijke dag, maar het heeft ook wel mijn ogen geopend...

We kwamen mooi op tijd toe voor het openingsritueel, dat geleid werd door druïden. Op zich was er niets mis met het ritueel, maar we waren met veel te veel mensen, waardoor het ontzettend lang aansleepte, en het was er veel te warm waardoor sommigen het benauwd kregen.

De rest van de dag waren er workshops, telkens drie tegelijk waaruit je moest kiezen. Tijd voor een middagpauze was er niet tenzij je een heel lesdeel miste. Jammer vond ik dat.

Als eerste workshop koos ik voor een uiteenzetting over de man achter Aleister Crowley, door de Engelse Geraldine Beskin. Eigenlijk weet ik bijzonder weinig over Crowley. Ik weet dat hij met magie bezig was, maar heb nog nooit een van zijn boeken gelezen. Het was echter best wel interessant, en Beskin is een goede verteller die met haar gortdroge humor heel leuk om naar te luisteren is. Ik wil zeker eens een boek van Crowley lezen, al was het maar om te zien wat die vreemde man wiens leven ik nu een beetje ken, nu eigenlijk geschreven heeft.

De tweede workshop volgde ik bij Arguicha, die op de beperkte tijd toch zijn best deed om de basis van het Keltische bomensysteem uit de doeken te doen. Hij is echt een geboren verteller, kan iets heel duidelijk en helder uitleggen en is tegelijk nog grappig ook. Bovendien vond ik het eigenlijk best interessant, dus over bomen en het Keltische alfabet wil ik ook wel eens wat meer gaan opzoeken. En ik wil ook heel graag eens een bomenwandeling meedoen...

Daarna koos ik voor Anke Zack, met "De weg van de godin". Die ervaring was nogal dubbel bij mij. Ze maakte overdreven veel reclame voor haar cursus, die mij geen zak interesseert aangezien hij in Rotterdam doorgaat. Ik had liever gehad dat ze wat meer inging op die godinnencultussen van vroeger, bijvoorbeeld. En ik begrijp dat de tijd heel kort was, maar een uiteenzetting over wat er in een cursus zal gebeuren die ik toch nooit zal volgen, daar had ik geen behoefte aan. Haar geleide meditatie/sjamanistische trancereis vond ik wel prima. Ik doe dat vaak zelf, zonder begeleiding, maar heb er ook geen moeite mee om een begeleiding te volgen. Alleen deed ze ons op een bepaald moment van een boom overstappen op een wolk, en vergiste ze zich daarna drie of vier keer, dat ze boom zei in plaats van wolk. Maar een vliegende boom, dat komt niet zo vaak voor en dat haalde me telkens even uit mijn concentratie. De rest van de reis verliep echter prima voor mij.

Daarna was ik uitgehongerd, en besloten C. en ik even middagpauze te nemen. Achteraf bekeken vind ik het jammer dat ik niet meegedaan heb aan de workshop cirkeldansen van Hera, in plaats van "de weg van de godin" en een middagpauze, maar goed...

Daarna koos ik voor het vier-elementenritueel van Alexsandra en Martin. Hmm. Het was niet mijn ding. En het openingsritueel en dit ritueel hebben echt mijn ogen geopend voor de verschillen tussen onze groep en de anderen. Het lijkt me dat alles nogal overdreven geheimzinnig gehouden wordt bij de anderen. Hoe word je nu verondersteld mee te leven in het ritueel als de elementen uitgenodigd worden met een gemurmel van de hogepriester waar je gewoon niets van begrijpt? En de overdreven ingetogenheid bij de anderen vertelt me ook dat bij de meeste andere groepen een ritueel iets heel sacraals is, waarbij nooit of zelden gelachen wordt, waarbij alles stil en heilig gebeurt. Maar euh... hoe kan je nu bijvoorbeeld de seksuele energie van Beltane voelen stromen als je met het hoofd gebogen doodstil blijft staan? Hoe vier je de terugkeer van het licht met Yule als je een gezicht trekt alsof er net iemand gestorven is? Nu goed, iedereen doet het zoals hij of zij dat het beste aanvoelt natuurlijk, maar het doet me wel beseffen dat ik echt wel goed op mijn plaats zit bij M., waar een feest een echt feest is...

Als afsluiter luisterde ik naar Abe de verteller, die het verhaal bracht van Lugh en Blodeuwedd en Bran. Ik had hem al eens bezig gehoord op Elf Fantasy Fair, en hij vertelt goed, die jongen, ik zie hem graag bezig... Hij doet het met passie, en dat is leuk om te zien.

De afsluitingsceremonie heb ik gemist omdat ik op dat moment net een staf aan het kopen was bij Martin. Hij duwde me een staf van ceder in mijn handen. Ik was helemaal niet van plan om een staf te kopen, want ik gebruik weinig tools bij mijn rituelen, maar toen ik hem eenmaal in handen had, wilde ik hem niet meer loslaten. Hij voelt bijzonder lekker aan, glad en zacht en koel. Dus ja, dan heb ik hem maar gekocht :o)

Ik had M.'s prachtige jurk aan en tientallen mensen zijn me komen vertellen hoe mooi ze mijn jurk vonden. En hij was dan wel niet van mij, maar dat is toch best wel fijn. En ik voelde me er bijzonder vrouwelijk en elegant in (ik! elegant!) dus ik ga zeker zelf zo'n jurk kopen... Ze komen van de godin in jezelf (http://www.degodininjezelf.nl/) en die titel is wel heel erg toepasselijk, want je voelt je er inderdaad echt een godin in. Heerlijk!

De sfeer tijdens de dag was heel aangenaam, ik heb heel veel lieve en vriendelijke mensen ontmoet, en ik ga proberen de volgende jaren ook van de partij te zijn. Ik weet alvast wat ik volgende keer wel moet kiezen, en wat niet. En dat is normaal, denk ik. Sommige dingen liggen je nu eenmaal beter dan andere, en dat moet je eerst zelf ontdekken voor je een keuze kan maken. Fijne ervaring, dus!

Beltane

Maandagavond 30 april kwamen we met de groep samen in Poederlee, aan de Heggekapel, om Beltane te vieren. Het was heerlijk weer, al wekenlang, en het leek wel zomer in plaats van lente. We begonnen met een wandeling door het bos en langs de velden om te genieten van de natuur die weer helemaal wakker is. Het was de bedoeling intussen ook na te denken over wat we willen verwezenlijken, en daar een symbool uit de natuur voor mee te nemen. Ik wil me in de komende maanden vooral op mijn werk concentreren, want ik ga vanaf september als freelance vertaler aan het werk, en ik moet dus de komende maanden vooral contacten leggen met vertaalbureaus en hen ervan overtuigen dat ik een goede vertaler ben. Daarom koos ik als symbool de pluizebol van de paardebloem, omdat die erg gemakkelijk zijn zaadjes verspreidt met de wind, net zoals ik mijn mails wil verspreiden naar vertaalbureaus. Hij was mooi vol en rond toen ik hem plukte, en een paar minuten later, na een sterke windstoot, was hij helemaal leeg, maar dat gaf niet, dat is tenslotte de bedoeling van zo'n pluizebol...
We kwamen terug aan het startpunt en maakten een cirkel. De cirkel werd getrokken, en de vier elementen en de god en de godin werden uitgenodigd om mee te vieren. R. en S., die het ritueel hadden voorbereid, vertelden ons wat meer over de geschiedenis van de Heggekapel en de omgeving. We begroeven onze intenties in de vorm van onze natuursymbolen, en stampten die later in het ritueel goed de grond in terwijl we over het vuur sprongen. Er werden een meikoning en meikoningin gekozen, die een verleidingsdans dansten met elkaar. Beltane is immers het feest van seks en sensualiteit. Dan bonden we linten aan het koningspaar en gebruikten we hen als meiboom. Hilarisch natuurlijk, want er waren maar twee mannen, die dus over en onder alle vrouwen moesten dansen zodat die best veel werk hadden, en na een tijd raakten de meikoning en -koningin natuurlijk helemaal verstrikt in die linten, die helemaal rond hun armen en hoofd gewikkeld waren. We staken een vuur aan in de ketel en sprongen er verschillende keren over. Dan dansten we nog een spiraaldans, die lekker wild en energiek was deze keer. Heerlijk! We zaten allemaal boordevol energie en waren tegelijk uitgeput van het tegelijk zingen en springen.
De hele tijd zat er een jong tienerkoppeltje te kijken naar wat we deden. Ik weet niet wat ze dachten, maar we hebben er ons alleszins geen bal van aangetrokken. Het was gewoon heerlijk om samen te zijn, de seksuele energie door ons lijf te laten vloeien en te dansen en te springen. Dat was echt een Beltane zoals hij behoort te zijn: wild en uitgelaten. Lachen, zingen, springen, dansen, plezier maken, genieten!