De toekomst voorspeld
"Wie had dat een aantal jaar terug kunnen denken, dat alles zo zou lopen?" schreef Nathalie als comment op mijn vorige post.
Wel, ik wist natuurlijk niet wat er PRECIES zou komen, en ik heb mijn leven niet geleid OM het voorspelde te laten uitkomen, integendeel, maar er is mij wel degelijk een voorspelling gedaan een aantal jaren geleden, die eigenlijk zowat helemaal is uitgekomen.
Normaal gezien ben ik niet zo'n voorstander van toekomstvoorspellingen. Ik heb ze liever niet. Ik hoef niet te weten wat er in mijn toekomst ligt, al was het maar om de angst dat ik er dan naar zou leven. Ik hou het liever op een blanco blad dat ik zelf mag invullen.
Een paar jaar geleden was ik met een vriendin gewoon gezellig aan het kletsen over de toekomst, en dat ik toch wel benieuwd was wie mijn grote liefde zou blijven, met wat voor iemand ik het grootste gedeelte van mijn leven zou doorbrengen. Tot mijn grote verbazing antwoordde ze. Ik zou de liefde van mijn leven ontmoeten tussen mijn 28ste en mijn 30ste. Het zou een man zijn, die groter is dan ik, vrij breed, met kort donker haar, en er was iets met een blauw of een zwart tapijt. Vooral dat tapijt vond ik vrij hilarisch eigenlijk, en ik lachte het hele gebeuren weg. Toch bleef het hangen, en hoewel ik er nooit naar leefde of er rekening mee hield, onthield ik het wel, en dacht ik geregeld aan haar woorden terug.
Ik was een jaar of 24 op dat moment, en 28 leek me nog heel erg ver weg, bijna onbereikbaar. Een jaar later begon ik een relatie met Mieke, die drie jaar duurde, tot vlak voor mijn 28ste verjaardag. Toeval hoor, ik heb haar echt doodgraag gezien, maar onze relatie was gewoon op. Ik wilde al terug naar Corsica van toen ik er als 16-jarig meisje met de scouts was geweest, dus schreef ik me meteen in voor een groepsreis met Anders Reizen. Al mijn vrienden voorspelden me dat ik met een lief zou thuiskomen, maar ik geloofde daar niets van. Ik had nog helemaal geen behoefte aan een nieuwe relatie, ik wilde liefst eerst nog even alleen zijn. Maar wat denk je: al van dag één klikte het bijzonder goed met Bert, en drie dagen later waren we al een koppel.
En ja hoor, je raadt het al: ik was 28,5 jaar oud, Bert is groter en breder dan ik, en heeft kort donkerblond haar. Ik dacht nog niet meteen aan die voorspelling, maar toen we nog maar net samen waren besefte ik al dat hij de man van mijn leven was. Het voelde zo aan, van in het begin. Dat gevoel had ik nog nooit gehad, die zekerheid, die overtuiging,... Heerlijk. Pas na een paar weken dacht ik plots aan die voorspelling van vele jaren geleden. Ik keek ernaar uit om zijn kamer thuis te zien, ik moest weten of er een tapijt lag. Toen ik eindelijk eens bij hem thuis terecht kwam, liet hij me zijn kamer en zijn bureau zien. En in zijn bureau lag... lichtblauw tapijt...
Tja, sorry, maar ik kan het gewoon niet negeren, dit is allemaal een beetje teveel toeval om het nog toeval te noemen. Doet dat er nu toe? Nee. Ik laat er nog altijd niet mijn leven door leiden. Ik WEET al, ik VOEL al, dat Bert de man van mijn leven is (we zijn nu bijna twee jaar samen intussen), daar heb ik echt die voorspelling niet voor nodig. Maar ik vind het toch wel een grappig verhaal :o)
Wel, ik wist natuurlijk niet wat er PRECIES zou komen, en ik heb mijn leven niet geleid OM het voorspelde te laten uitkomen, integendeel, maar er is mij wel degelijk een voorspelling gedaan een aantal jaren geleden, die eigenlijk zowat helemaal is uitgekomen.
Normaal gezien ben ik niet zo'n voorstander van toekomstvoorspellingen. Ik heb ze liever niet. Ik hoef niet te weten wat er in mijn toekomst ligt, al was het maar om de angst dat ik er dan naar zou leven. Ik hou het liever op een blanco blad dat ik zelf mag invullen.
Een paar jaar geleden was ik met een vriendin gewoon gezellig aan het kletsen over de toekomst, en dat ik toch wel benieuwd was wie mijn grote liefde zou blijven, met wat voor iemand ik het grootste gedeelte van mijn leven zou doorbrengen. Tot mijn grote verbazing antwoordde ze. Ik zou de liefde van mijn leven ontmoeten tussen mijn 28ste en mijn 30ste. Het zou een man zijn, die groter is dan ik, vrij breed, met kort donker haar, en er was iets met een blauw of een zwart tapijt. Vooral dat tapijt vond ik vrij hilarisch eigenlijk, en ik lachte het hele gebeuren weg. Toch bleef het hangen, en hoewel ik er nooit naar leefde of er rekening mee hield, onthield ik het wel, en dacht ik geregeld aan haar woorden terug.
Ik was een jaar of 24 op dat moment, en 28 leek me nog heel erg ver weg, bijna onbereikbaar. Een jaar later begon ik een relatie met Mieke, die drie jaar duurde, tot vlak voor mijn 28ste verjaardag. Toeval hoor, ik heb haar echt doodgraag gezien, maar onze relatie was gewoon op. Ik wilde al terug naar Corsica van toen ik er als 16-jarig meisje met de scouts was geweest, dus schreef ik me meteen in voor een groepsreis met Anders Reizen. Al mijn vrienden voorspelden me dat ik met een lief zou thuiskomen, maar ik geloofde daar niets van. Ik had nog helemaal geen behoefte aan een nieuwe relatie, ik wilde liefst eerst nog even alleen zijn. Maar wat denk je: al van dag één klikte het bijzonder goed met Bert, en drie dagen later waren we al een koppel.
En ja hoor, je raadt het al: ik was 28,5 jaar oud, Bert is groter en breder dan ik, en heeft kort donkerblond haar. Ik dacht nog niet meteen aan die voorspelling, maar toen we nog maar net samen waren besefte ik al dat hij de man van mijn leven was. Het voelde zo aan, van in het begin. Dat gevoel had ik nog nooit gehad, die zekerheid, die overtuiging,... Heerlijk. Pas na een paar weken dacht ik plots aan die voorspelling van vele jaren geleden. Ik keek ernaar uit om zijn kamer thuis te zien, ik moest weten of er een tapijt lag. Toen ik eindelijk eens bij hem thuis terecht kwam, liet hij me zijn kamer en zijn bureau zien. En in zijn bureau lag... lichtblauw tapijt...
Tja, sorry, maar ik kan het gewoon niet negeren, dit is allemaal een beetje teveel toeval om het nog toeval te noemen. Doet dat er nu toe? Nee. Ik laat er nog altijd niet mijn leven door leiden. Ik WEET al, ik VOEL al, dat Bert de man van mijn leven is (we zijn nu bijna twee jaar samen intussen), daar heb ik echt die voorspelling niet voor nodig. Maar ik vind het toch wel een grappig verhaal :o)
posted by Lies | 29.5.07
3 Comments:
dat is inderdaad zo toevallig dat het geen toeval meer kan zijn :o)
Ik hoop dat jullie samen nog vele gelukkige jaren gaan krijgen!!
Zo zie je maar weer dat toeval niet bestaat! Weet die vriendin dat haar voorspelling is uitgekomen? Altijd leuk om te horen! :-)
Ik heb haar al een paar jaar niet meer gezien. Maar de laatste keer dat ik haar zag en haar herinnerde aan haar voorspelling, nog voor ik wist dat die ook werkelijk zou uitkomen, wilde ze er niets van horen en wuifde ze het weg als iets onbelangrijks dat ze nooit zo bedoeld had... Maar als ik haar ooit terugzie, zal ik het haar zeker vertellen. Dan zal ze misschien weer iets minder sceptisch staan tegenover haar eigen voorspellende gaven :o)
Post a Comment
<< Home