Zweethut

Zaterdag heb ik meegedaan aan een indiaanse zweethutceremonie. Ik was daar al heel lang benieuwd naar. Niet alleen naar die zweethut, maar ook in het algemeen naar sjamanisme, want mijn eerste kennismaking met natuurreligies was het sjamanisme. Ik had een vriend die sjamaan was en hij heeft me leren reizen. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Maar toen al voelde ik dat hekserij mijn pad was, hoewel ik er op dat moment nog helemaal niets over wist. Ik ben een heks, dat is zeker, maar sjamanisme trekt me nog steeds heel erg aan.

Dus eindelijk, na zoveel jaren (een tiental), heb ik eindelijk de stap gezet en me ingeschreven voor een zweethutceremonie. En het was heerlijk! Het was een vrouwenzweethut, geleid door Jose Brown, een zeer sterke, vriendelijke vrouw bij wie ik me meteen op mijn gemak voelde. Het hele ritueel heeft geduurd van tien uur in de ochtend tot tien uur 's avonds en was bijzonder intens. Ik wil niet teveel uitwijden over wat zo'n zweethutceremonie allemaal inhoudt, ten eerste omdat ik vind dat woorden niet voldoende zeggen en dat je het beter zelf kan ervaren, ten tweede omdat ik je geen vooroordelen wil geven over wat je kan verwachten, en ten derde omdat er verschillende ceremonies zijn, afhankelijk van de traditie waarin de 'leider' stamt.

Wat ik je wel kan vertellen, is dat het bijzonder intens is, en dat het heel natuurlijk aanvoelt. Het is helemaal niet een ver-van-mijn-bed-show, met allemaal rare dingen van de andere kant van de wereld, waar wij als Europeanen ons moeilijk mee kunnen verbinden. Integendeel, het voelt aan als een deel van onze eigen vooroudercultuur. Voor mensen die meer vertrouwd zijn met andere spirituele paden, zoals hekserij, voelt het ook zeker niet vreemd aan, omdat de manier van werken en omgaan met energieën eigenlijk dezelfde is die wij in hekserij hanteren. Eén duidelijk verschil toch: de magie waarmee heksen werken, is even krachtig, maar is meer emotioneel en psychologisch gericht, de zweethut'magie' is daarnaast ook fysiek, waardoor de overgang tussen 'voor' en 'na' heel sterk ervaren wordt. Je komt als een herboren mens uit die ceremonie, terwijl voor 'heksenmagie' je eigen intenties sterker moeten zijn, het wordt er niet 'ingeramd' zoals met een zweethut.

Conclusie: ten zeerste aan te raden voor iedereen die zichzelf spiritueel wil ontplooien, op welk pad dan ook. Mooie aanvulling bij je eigen weg. En vooral een must voor iedereen die in zijn/haar leven een hoofdstuk wil afsluiten en een nieuw beginnen. Loslaten is zoveel makkelijker als het samen met de liters zweet uit je poriën stroomt!

Niet vergeten, wel vergeven

Bijna een jaar geleden is het, die grote teleurstelling waarover ik het in mijn vorige post had. Er is veel gebeurd sindsdien. Ik heb me een tijd volledig van de groep, en van M., de spirituele en organisatorische leidster van de groep, gedistantieerd. Ik probeerde het los te laten, voort te gaan, maar er was iets onafgewerkt, het bleef maar spoken. Ik heb overwogen om een definitief afscheidsritueel te doen, maar heb toch besloten dat niet te doen omdat ik voelde dat dat het einde nog niet was. Er moest nog iets gebeuren, desnoods iets dat het allemaal nog definitiever maakte.

En er gebeurde iets. Ik kreeg een mail van M., onschuldig, vragend waar ik was en of alles goed met me was. Ze had er geen idee van wat er in mijn hoofd omging, maar was zelf net uit een heel diep dal aan het klauteren. Ik schreef een lange en moeilijke mail, waarin ik uitlegde dat ik onze vriendschap wilde verbreken omdat ik niet om kon met de manier waarop zij met mensen omging. Ik verwachtte eerlijk gezegd een schreeuwmail terug, en zette me alvast schrap. Die kwam niet. In plaats daarvan kwam er een heel lieve mail, waarin ze zich uitvoerig verontschuldigde voor wat er gebeurd was. Ze zei dat ze niets meer aan het verleden kon veranderen, maar wilde graag praten om te zien of er een toekomst voor onze vriendschap mogelijk was. Ik smolt.

We spraken af in een restaurantje en praatten die avond heel lang, intens en diep. We zeiden wat er gezegd moest worden. En aan het einde van de avond voelde ik dat dat de afsluiter was die ik zocht: ik moest het onder woorden kunnen brengen, haar minstens vertellen hoe ik me voelde. Het was eruit. Ik kon afsluiten. En ik sloot ook af. Ik heb haar vergeven en heb mezelf ook mijn eigen fouten vergeven. Die avond wist ik echter nog niet of er een toekomst zou zijn, dat moest ik nog uitvissen.

Ik heb enkele weken later met de groep mee Yule gevierd. Heerlijk. Het ontzettend hartelijke welkom dat ik kreeg was hartverwarmend, en ik voelde hoezeer de groep oprecht blij was me terug te hebben. Tussen M. en mij is vanaf die avond weer alles prima. Onze relatie is anders dan tevoren, maar eigenlijk misschien zelf beter en frisser dan hij was, want alle gevoelens uit het verleden, ouwe koeien, zowel positieve als negatieve, zijn weggespoeld met de sloot, en doen er gewoon niet meer toe. Nee, ze is niet altijd even makkelijk, maar ik ben dat ook niet! Ik aanvaard haar zoals ze is. Punt.

En dus is mijn heksenleven weer helemaal terug op tempo gekomen. Ik heb waardevolle lessen geleerd, en ben er sterker uitgekomen, als heks én als mens. Ik ga er weer voor!